ام آر آی

ام آر آی

12 آذر 1388

خانمی 35 ساله حدود دو هفته پیش با درد در ناحیه کتف و دست و عکسی از مهره های گردن که آرتروز خفیفی نشان می داد، مراجعه کرده بود. پس از معاینه ، داروهای لازم را نوشته وبا توصیه به  انجام دادن نرمش روزانه و پرهیز از کارهای سنگین او را مرخص کردم.

امروز دوباره آمد با پافشاری زیاد بر اینکه باید حتماً برایش ام.آر.آی بنویسم. از او اصرار و از من انکار و چون دیدم از خر شیطان پیاده نمی شود، پرسیدم :" داروهای قبلی را مصرف کرده ای؟"  گفت: " تا آن ها را می خورم خوبم." گفتم:" خوب باید مدتی دارو مصرف کنی." گفت:" داروخانه میگه تو جوونی این داروها برات ضرر داره." گفتم:" حاضری فیزیوتراپی بروی؟" گفت:" با چند نفر مشورت کردم،میگن تو جوونی، فیزیوتراپی بهت فشار می آره."

با خود فکر کردم که براستی اشکال کار ما در کجاست که همه خود را در هر کاری کارشناس و صاحب نظر می دانیم و با نهایت تلاش برای حفظ خون سردی سعی کردم به او بفهمانم که اگر ترجیح میدهد داروخانه چی و همسایه ها برایش طبابت کنند، بهتر است که دیگر به همان ها مراجعه کند.

 از سر ناچاری از در دل جویی در آمد و سر درد دلش باز شد که:" مادرشوهر پیر و زمین گیری دارم که بچه هایش حاضر به نگهداری از او نیستند وهمه کارهایش به گردن من افتاده و من هم با این همه مشکلات دیگر اعصاب ندارم."

اینجا بود که حساب کار دستم آمد و فهمیدم بخش اعظم دردهای جسم و روح این زن از کجا آب می خورد.در یک کلام او می خواهد با گرفتن ام.آر.آی و داشتن مدرکی در دست، وخامت حالش را نشان داده  و عمق فاجعه را به چشم خانواده شوهر فرو کند. با هر زبان ممکن او را راضی کردم که لزوماٌ بهترین راه برای حل مشکل او گرفتن ام.آر.آی نیست و  بهتر است اول راه های کم هزینه تر را امتحان کند و  سرانجام با نسخه ای دیگر روانه خانه اش کردم.