از ماست که بر ماست (2)
31 فروردین 89
زمانی که نوشتن یادداشت های مهدشت را شروع کردم، بر آن بودم که خاطرات خود از بیمارانم را بنویسم. با گذشت زمان اما دیدم گاهی اوقات بیماران هم از برخی پزشکان، برداشت ها و بعضاً گله هایی دارند که شنیدنی، جالب و البته گاهی هم مایه تاًسف و خجالت است.
خانمی با دخترک دو سال و نیمه اش از بیماران دائمی مطب هستند و با وجود ویزیت های مکرر و یا شاید هم دقیقاً به همین دلیل، دخترک همیشه بسیار وحشت زده و بی قرار است و از آنی که وارد مطب می شود تا لحظه ی خروج، گریه می کند. معاینه ی او هم به همین ترتیب به سختی انجام پذیر است که هربار با ترفندی آن را به پیش می بریم.
دیروز هم پس از گریه های بی امان دخترک و کلنجار رفتن با هم و آرام کردن نسبی او، از مادر پرسیدم که آیا در مطب پزشکان دیگر نیز وضع بر همین منوال است و یا اینکه فقط از من می ترسد.
مادر سری تکان داد و با لبخند تلخی گفت:" عذر ما رو واسه همین از مطب آقای دکتر.... خواستن. دیگه هم راهمون نمیدن."
باور آنچه می شنیدم برایم آسان نبود. پرسیدم:" مطمئنی که اشتباه نمی کنی؟"
با همان تلخی و رنجیدگی در کلامش گفت:" خود دکتر جلوی من سر منشی اش داد زد که مگه نگفته بودم دیگه بچه هایی که زیاد گریه می کنن رو پذیرش نکنی؟!"
ممنوعیت پذیرش کودکی 3-2 ساله در مطب آن هم بدلیل گریه ی زیاد، آیا کمی غریب و در حکم نوبر نیست؟
نمی توانستم بفهمم که چگونه پزشک متخصص اطفالی-دقت بفرمایید متخصص اطفال- می تواند، از پذیرش و درمان کودکی بیمار بخاطر گریه کردن زیاد سرباززند. البته شاید برای خیلی از همکاران پزشک پیش آمده باشد که به هنگام معاینه ی بیماری که همراهی نمی کند، خلقشان تنگ شود و یا حتی برای مدتی معاینه را به تعویق اندازند. اما چرا باید کسی که با روحیه و روان کودکان، آشنا و به ظرافت های پزشکی، وارد نیست، اصولاٌ به تخصص اطفال روی آورد و کدام پزشکی است که نداند، بسیاری از کودکان بویژه در این سنین، بسیار ترسیده و بیگانه گریزند. قرار نیست که همه ی بچه ها همچون آدم بزرگ ها آرام بنشینند تا من غریبه با این دستگاههای عجیب و غریب ترم بتوانم آنها را براحتی معاینه کنم.
تأسف آور اما آنجاست که من به خود اجازه دهم بیمارانم را دست چین کنم و از خوب ها و باادب ها برای خودم جدا کنم. تو گویی حیف دانش و وقت ارزشمند من است که به پای بچه ای گریه ای تلف شود.
