عمه گل
3 بهمن 1388
گل سر سبد و محبوب ترین بیماران من" عمه گل" است. او که همیشه تنها به مطب می آید، زن خوش روی 78 ساله ای است نحیف و تکیده با قوزی بر پشت و کمری دوتا شده وپاهایی که در اثر تصادفی در سال های دور به شدت دفرمه و معیوب اند. با این وجود این زن سالخورده هنوز با چوب دستی کوتاه و کج خود راه می رود و به کارهایش می رسد و سالیان درازی است که با همین وضعیت از پسر اکنون 50 ساله خود که دچار بیماری صرع و حواس پرتی است، نگه داری و او را تروخشک می کند.
سلام و علیک ما هر بار شامل مراسم مفصلی است. صدای سلام بلند و تک تک چوب دستی اش را که می شنوم
به استقبالش می روم و به اندازه قد دولای او خم می شوم تا سرم را در دستانش بگیرد و سرو رویم را غرق بوسه کند. بعد به اتاقم آمده، می نشیند وشرح دردهای بی شمارش را آغاز می کند.
عمه گل از دردهای شدید مفصلی و پوکی استخوان رنج می برد و هربار با لهجه شیرینش می گوید:" ای خانم جان، این درد منو نمیکشه راحتم کنه، تو یه کاری برام بکن." و من هیچ کاری از دستم برنمی آید جز آنکه به چهره دردمند او بنگرم وداروهای مسکن قوی برایش بنویسم وحداکثر قرص مولتی ویتامین.
داروهایش را هم به خوبی می شناسد وکافی است که یک بار داروخانه از همان دارو ولی از شرکت دارویی دیگری به او بدهد که شروع به گله گزاری از من می کند و می گوید:"این دوا فایده نداره، برای من بیچاره داروهای خوب بنویس." اگر هزار بار هم برایش بگویم که دارو همان داروست و فقط شکلش فرق دارد، راضی نمی شود و می گوید:" من که این چیزا حالیم نمیشه، خودت طوری بنویس که داروخانه بفهمه."
داروهای پسرش هم داستانی دیگر دارد. همیشه اصرار عجیبی دارد که برای پسرش قرص مبندازول که داروی ضدانگل است بنویسم و در مقابل اعتراض من که این داروها را نباید دایم مصرف کرد، پافشاری می کند که این قرص از هر داروی اعصابی اثرش بیشتر وبهتر است و من فقط بخاطر گل روی عمه گل و اینکه دلش نشکند، پا روی تمام دانسته های پزشکی و غیر پزشکی خود گذاشته و هر بار چند قرص مبندازول هم برایش می نویسم.
.....و همیشه به وقت خداحافظی آرزو می کنم که این آخرین دیدار ما نباشد.
