شدت علاقه
30 آذر 89
از مسایلی که گاهی در مطب، برای ما خیلی مشکل ساز می شود، سوء تعبیرها یا سوءتفاهم هایی است که برای برخی بیماران در قبال برخوردهای ما پیش می آید. شخصی کردن مسائل و موضوعات، اندازه نگه نداشتن انتظارات و احترام نگذاشتن به مناسبات که گاهی از سوی بعضی از بیماران دیده می شود، این سوال را پیش می آورد که در این موارد، اشکال کار از ماست یا از آنها و یا اینکه بطور کلی بازتابی از روابط موجود و فرهنگ حاکم بر جامعه.
شاید که حقوق قانونی آنها بدرستی به ایشان تقهیم نشده، شاید مرز و محدوده ی حق و آزادی را بدرستی نمی شناسند، شاید می خواهند حقوق پایمال شده ی خود در جای دیگر را، از ما بستانند و یا هزاران شاید دیگر. اما دلیل آن هرچه که باشد، بازده آن برای من و همکارانم در مطب، آزاردهنده، تنش زا و در بسیاری موارد برخورنده است.
چگونه می شود میان احترام به بیمار و طلب احترام کردن از او توازن برقرار کرد؟ آیا می توان رابطه ای پایاپای میان پزشک و بیمار بر اساس تفاهم و درکی متقابل بنا ساخت تا هم بیمار از آن سود جوید و هم پزشک بتواند در آرامش کارش را به انجام رساند؟ چگونه می توان تعادلی برقرار کرد تا با حفظ کرامت و شخصیت افراد، رفتار ما برای بیمار سوء تعبیر نشود و بیمار، خواسته ها و انتظاراتش را از پزشک معالج، به حقوق بر حق خود که منجر به تخلف های قانونی از جانب تیم پزشکی نشود، محدود کند.
یکی از مشکلات بسیار رایج و دردسرسازی که در مطب با آن مواجه هستیم، مراجعه ی بیماران با دفترچه ی دیگران است. بطور مثال :
چندی پیش آقایی با نسخه ای که پزشکی دیگر برای خواهرش نوشته بود به من مراجعه کرد و می خواست که این نسخه را در دفترچه ی خانم اش وارد کنم، چرا که " خواهرم خیلی مریض ِ و دستش هم تنگِ. از بس که دکتر رفته و نتیجه نگرفته، دیگه آهی در بساطش نمونده. حالا شما زحمت بکش این نسخه رو تو دفترچه ی خانم من بنویس."
در اینجا باید در ابتدا دچار عذاب وجدان شوی و شاید هم کار همکاران ات را زیر سوال ببری که چرا خواهر گرامی آقا خوب نشده و بعد همدردی کنی که پولی در چنته اش نمانده و دست آخر هم چند تخلف اداری انجام دهی تا بیمار از تو نرنجد.
وقتی برای این آقا روشن کردم که نمی توانم برای بیماری که هرگز ندیده ام، دارویی بنویسم و آن هم نسخه ی پزشکی دیگر را در دفترچه ی شخصی دیگر؛ گله و شکایت اش به آسمان رفت که :" ای بابا، چقدر سخت می گیری، یه کم انسانیت داشته باش. ما فکر می کردیم شما دکتر دلسوزی هستی!"
جواب او را چه باید می دادم؟ به او پیشنهاد کردم که خواهرش را به مطب آورد تا بدون گرفتن حق ویزیت خودم او را معاینه کرده و برایش دارو بنویسم و بجای پرداخت ویزیت من، پول داروهایش را بپردازد. فکر می کنید قبول کرد؟ با قهر و دلخوری مطب را ترک کرد و تا مدتها پیدایش نشد.
چند روز پیش هم خانمی برای تزریق به مطب مراجعه کرد. پول تزریق را اما فراموش کرده بود که به همراه بیاورد، بنابراین خیلی راحت دفترچه ی بیمه اش را در آورده و به منشی داد و گفت :" خوب اشکال نداره. یه برگه از دفترچه بکنین." وقتی به او گفتم که من اجازه ندارم به این دلیل برگه ای بکنم و بهتر است همان پول تزریق را برای ما بیاورد، هاج و واج نگاهم می کرد. احتمالا این خانم هیچ درکی از سوء استفاده از دفترچه نداشته. دفترچه مال خودش است و اوهم صاحب اختیارش!
گاهی هم اما برخوردهای بامزه ای پیش می آید که تلخی آنهای دیگر را کم می کند. یک بار خانمی جوان که چند سالی است بیمار من است، در خلال معاینه، مرا ... جون( یعنی اسم کوچکم با پسوند جون ) خطاب کرد. اول به رویم نیاوردم و فکر کردم که لغزش زبانی بوده اما بار دیگر که با اعتماد بنفس بیشتری تکرار کرد، از او پرسیدم که چرا مرا با نام کوچکم مخاطب قرار می دهد و مگر من پزشک معالج او نیستم؟ می دانید چه جواب داد؟ گفت:" از شدت علاقه"!
